ಬೊಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಬಿಂಬ

ಅದೊಂದು ಮೂರು ವರ್ಷದ ಮಗು. ಎಚ್ಚರ ಇದ್ದಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ದಂಡ ಮಾಡದೆ ಮಾತನಾಡಿ ತಲೆ ತಿನ್ನುವ ಅದರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಎಂಥವರನ್ನೂ ಕಂಗೆಡಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಇಂತಿಷ್ಟೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾನೆ ಎಂದೇನಾದರೂ ಆ ಭಗವಂತ ಬರೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಆ ಮಗುವಿನ ಕೋಟಾ ಈಗಾಗಲೇ ಖರ್ಚಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತೇನೊ! `ದವಡೆ ಕರಗಿಹೋದೀತು ಸುಮ್ನಿರೇ‘ ಎಂದು ನಾನೂ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಅಲವತ್ತುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ಬಿಡಿ ವಿಷಯ ಅದಲ್ಲ. ಅವಳ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, ಆಟದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಕ್ಕರ್ಧ ಬರುವ ವಿಷಯ ಅಪ್ಪ–ಅಮ್ಮ–ಮಗು. ಇವಳ ವಯಸ್ಸಿನ ಹಲವಾರು ಮಕ್ಕಳನ್ನು, ಅದರಲ್ಲೂ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಅವರಾಡುತ್ತಿದ್ದಿದ್ದೂ ಅಪ್ಪ–ಅಮ್ಮ–ಮಗುವಿನಾಟವೇ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಉಣಿಸಿ–ತಿನಿಸಿ, ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸಿ, ಶಾಲೆಗೆ ಕಳಿಸಿ… ಒಟ್ಟಾರೆ ಇಡೀ ದಿನ ತಮ್ಮ ಅಮ್ಮ–ಅಪ್ಪ ತಮಗೆ ಏನೆಲ್ಲಾ ಮಾಡುತ್ತಾರೊ ಅದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ತಮ್ಮ ಗೊಂಬೆಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಅಗ್ದಿ ಸಹಜ ಗುಣವದು.

ಇವಳೂ ಹಾಗೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಬೊಂಬೆಗಳು, ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ನಾಯಿಗಳು, ಕೊಳದಲ್ಲಿರುವ ಬಾತುಕೋಳಿ, ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿ ಹಿಂಡು, ಕೊನೆಗೆ ಗೋಡೆ ಮೂಲೆಯ ಇರುವೆ ಸಾಲು ಕಂಡಾಗಲೂ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ/ಅಮ್ಮ/ಮಗು ಯಾರು ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ತಾಸುಗಟ್ಟಲೆ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದೇ ಜೀವಿಗಳು ಕಾಣದಿದ್ದರೆ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ, ಡೈನಿಂಗ್ ಚೇರ್ ಗಳ ಪೈಕಿ ಯಾವುದು ಅಮ್ಮ ಯಾವುದು ಮಗು ಎಂದು ಶುರು ಹಚ್ಚುತ್ತಾಳೆ. ಕತೆಯಲ್ಲೊಂದು ಮಂಗವೊ, ಕರಡಿಯೊ ಬಂದರೆ ಅದು ಅಪ್ಪನೊ, ಅಮ್ಮನೊ ಎಂಬುದು ಅವಳಿಗೆ ಜೀವನ್ಮರಣದ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. `ಯಾವುದು ಏನಾದರೇನು? ಮೊದಲು ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚು‘ ಎಂದು ಎದುರು ಕುಂತವ ಕೂದಲು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಾಳೆ.

ಹಾಗಾದರೆ ಆ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರಪಂಚ ಅಮ್ಮ–ಅಪ್ಪ–ಮಗು ಅಷ್ಟೆಯೇ ಎಂದು ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ ನಾನು ಯೋಚಿಸಿದ್ದುಂಟು (ಹಿಂದೆ ನಾನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂಬುದು ನೆನಪಿಲ್ಲ ನೋಡಿ…). ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳ ಗಮನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಒಂದೇ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹಿಡಿದಿಡುವುದು ಕಷ್ಟ. ಆದರೆ ಇಡೀ ದಿನ ಅದೇ ಆಟ ಆಡುವಾಗ, ಅದರ ಕುರಿತೇ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಕುಟುಂಬ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ಆ ಪುಟ್ಟ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಅದಿನ್ನೆಂಥ ಕಲ್ಪನೆಗಳಿರಬಹುದು ಎಂದು ಸೋಜಿಗವಾಗುತ್ತದೆ. ಕುಟುಂಬ ಎನ್ನುವ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಅದೆಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದೆಯಲ್ಲ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವಂತಾಗುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ಈ ಪಶ್ಚಿಮ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಕ್ಕಳು ಕಣ್ತೆರೆಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೇ ಕುಟುಂಬ ಚೂರಾದಾಗ, ಕುಟುಂಬದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೊರಗೇ ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಅಥವಾ ಹುಟ್ಟಿದ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಗೂಡು ಕರಗಿ ಹೋದಾಗ… ಆ ಮಕ್ಕಳು ಎಂಥ ಆಟ ಆಟಬಹುದು? ತಮ್ಮ ಬೊಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರನ್ನು ಅರಸಬಹುದು?

ಇಲ್ಲಿನ ಬದುಕು ನೋಡಿದಾಗ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೂ ಉತ್ತರ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅರಿವಾಗಿದೆ.